Ik zal nooit uit mijzelf zand aan mijn verf toevoegen, maar als het hard waait op het strand gaat het vanzelf. Het schilderij krijgt dan een bijzondere structuur en voelt als schuurpapier.
Strand met wolkenlucht (formaat 35×25 cm, olieverf op paneel)
Meeuwen boven duin (formaat 35×25 cm, olieverf op paneel)
Branding (formaat 40×25 cm, olieverf op doek)
Tijdens een stormachtige dag heb ik vorige week op het strand geschilderd met Roos Schuring.
Rene PleinAir, Roos Schuring, Hans Versfelt (foto Tony Robinson)
’s Middags werd de wind echt te hard, alles wat je los liet waaide weg, en hebben we de luwte op gezocht achter het geïmproviseerde windscherm van Alberto Valentini die verderop stond te schilderen.
Alberto Valentini, Hans Versfelt (foto Roos Schuring)
Het laatste schilderij van deze post heb ik op een windstille dag geschilderd.
Strand met duinen (formaat 40×25 cm, olieverf op paneel)
Ook toen ik de tekening van Alberto aan het werk maakte was het weer rustig.
Tekening Alberto op het strand (formaat 30×21, conté op papier)
———————-
I will never add sand to my paint myself, but if the wind blows on the beach it happens by itself. The painting will get a special structure and it feels like sandpaper.
During a stormy day last week I painted on the beach with Roos Schuring.
In the afternoon the wind was really hard, everything you let go got blown away, and we sought shelter behind the makeshift windshield of Alberto Valentini who was painting nearby.
The last painting of this post, I painted on a windless day.
When I was drawing the picture of Alberto working the weather was calm too.